विदेशमा कमाउला भन्ने सपना देखेको थिए । तर सपनाहरु कहिले काहीँ नराम्रोसँग टुट्दा रहेछन् । ती सपनाले असाध्यै दुःख पनि दिँदा रहेछन् । जुन अहिले म भोगिरहेको छु ।
विदेशमा राम्रो काम छ भनेर एजेण्टले प्रलोभन देखाए । मैले पनि होला भनेर एजेण्टलाई दुई लाख १० हजार रुपैयाँ पनि बुझाएँ । तर उड्ने बेलामा मेरो भिसाको म्यादमा समस्या देखियो । समस्या के थियो म बुझ्दिन । जे होस् भिसाकै कारण सँगैका साथीभाइ उड्दा म भने विदेश उड्न पाइनँ । तर अहिले लाग्छ जे भएछ राम्रोकै लागि भएको रहेछ ।
किनभने त्यही बेला उडेका साथीहरू यूएई पुगेर अलपत्र परे । मेरो पैसा फसे पनि म भोक भोकै परदेशी भूमिमा भौँतारिन परेन ।
करिब तीन महिना अघि हामी एउटै गाउँका केही साथीभाइको विदेश जाने कुरा भयो । हामी सबैलाई एउटै एजेण्टले कामका लागि यूएई पठाउने भए ।
जान त हामीले कतार खोजेको थियौँ । तर एजेण्टले भन्नुभयो कि, ‘कतारमाभन्दा यूएईमा कामको राम्रो अवसर छ ।’ राम्रो अवसर छाड्ने कुरै भएन ।
उसको कुरा हामीलाई पनि हो जस्तै लाग्यो । बेकरीमा, फुड प्याकिङ र अन्य कामहरु पनि छन् । तपाईँहरूले रोजेर काम गर्न पाउनुहुन्छ भन्नुभयो एजेण्टले । कमाइ पनि गतिलै हुन्छ भनेका थिए ।
उसको कुरा नै यति मिठो थियो कि होइन होला भनेर अविश्वास गर्ने कुनै ठाउँ नै थिएन । त्यसपछि हामीले उसले जसो जसो भन्यो त्यसै गर्दै गयौँ ।
मैले पनि सहकारीबाट दुई लाख १० हजार रुपैयाँ ऋण लिएँ । त्यो पैसा उनै एजेण्टलाई बुझाएँ ।
सबै प्रक्रिया मिल्यो अब विदेश उड्न आउनु भन्ने खबर आयो एजेण्टबाट । सबै साथीभाइ विदेश जानका लागि काठमाण्डौ गयौँ ।
मसँगै गएका अन्य साथीहरू त विदेश उड्नु पनि भयो । तर मेरो भने भिसाको म्यादमा समस्या भएका कारण साथीभाइसँग उड्न सकिनँ । त्यो समस्या मिलाएर पछि उडाउने आश्वासन दिए एजेण्टले । ठिकै छ भनेर म विदेश उड्ने दिन कुर्न थालेँ ।
तर त्यो मेरो भाग्य रहेछ भन्छु । किनभने सँगै गएका साथीहरूले त्यहाँ पुगेपछि भन्नुभयो कि हामीलाई त भिजिटमा ल्याएको रहेछ । यहाँ त हामीजस्तै अन्य सयौँ मानिस छन् । उनीहरूले काम पाएका छैनन् । सायद हामीले पनि पाउँदैनौँ । हामी त फसिहाल्यौँ । तिमी नआऊ, पछि भनेन भन्लाउ भनेर अहिले भनेको भने साथीहरूले ।
साथीहरूले त्यसो भन्दा त म झसङ भए । उनीहरूले त्यसोभन्दा भन्दै म घुम्ने भिसामा भिजिट भिसामा किन जान्थें र । उता साथीहरुको त बिस्तारै रोडकै बास भयो । एजेण्टले काम लगाउन सकेनन् । त्यहाँ जुन ठाउँमा राखिएको थियो त्यो कोठाबाट पनि साहुले निकालिदिए । त्यसपछि केही दिन रोडमा भोक भोकै सुते । अहिले एनआरएनएले लगेर राखेको छ ।
मेरो पैसा फस्यो । समयको वरवाद भयो । तर मैले अर्काको देशमा गएर भोक भोकै रोडमा सुत्न परेन । यदि त्यो बेला भिसा मिलेको भए मेरो पनि हालत त त्यही नै हुने रहेछ ।
मैले लामो समय भारतमा दुःख गरेँ । त्यहाँ काम अलिक गाह्रो खालको थियो । अब त उमेर पनि जान लाग्यो । पछि विदेश जान पाइँदैन भन्ने ठानेर नै मैले अहिले विदेश गएर दुईचार पैसा कमाएर आउने सोचेको थिएँ । तर सोचेको जस्तो नहुने रहेछ । यहाँ त दुःखी गरिबको पैसामाथि रमाउनेहरू धेरे रहेछन् । हाम्रो सपनालाई हतियार बनाएर पैसा लुट्दा रहेछन् ।
एजेण्टहरुले पैसा खाइदिएँ । यता मैले बिना सित्तैमा ब्याज तिर्न परिरहेको छ । सावा कसरी तिर्छु भन्ने कुरा मलाई नै थाहा छैन ।
मैले एजेण्टलाई मेरो पैसा दिनुहोस् भनेर भनेको पनि हुँ । तर एजेण्टले बिस्तारै मेरो कुरै सुन्न छाडेँ । अहिले त फोन नै उठाउँदैनन् । बेला बेलामा फेसबुकतिर कुराकानी गर्छन् । तर उनीहरू फोनमा कुरा गर्न चाहँदैनन् । ६० हजार कटाएर एक लाख ५० हजार चाहिँ फिर्ता गर्छु भनेको थियो । त्यो पनि कहिले हो थाहा छैन ।
रकम फिर्ता गरी पाऊँ भनेर वैदेशिक रोजगार विभागमा निवेदन त दिएको छु । तर अब विभागले मेरो मुद्दा कहिले कसरी हेर्ला त्यो पनि थाहा छैन ।
हामीजस्ता सोझा साझालाई त एजेण्टले बेचेर खाने रहेछन् । एजेण्टले देखाएको प्रलोभनमा भन्दा पनि विदेश जाँदा बुझेर मात्र जानु पर्ने रहेछ भन्ने लाग्न थालेको छ आजकाल । यो समाचार उज्यालो अनलाइनमा प्रकाशित छ ।
प्रतिक्रिया लेख्नुहोस्:-